Tłoczenie płyt DVD

Format DVD został wynaleziony w roku 1995 i początkowo służyć miał głównie zapisowi cyfrowemu materiałów wideo. Powszechnie stosowane w tamtym czasie taśmy magnetyczne nie tylko oferowały dużą gorszą jakość obrazu i dźwięku, ale również niszczyły się, poszukiwano więc trwalszej i lepszej alternatywy. Znaczenie formatu DVD z czasem zwiększyło się, kiedy w przemyśle komputerowym wzrosło zapotrzebowanie na nośniki o większej pojemności. Na standardowej, jednostronnej płycie typu DVD5 nagrać można ok. 4 GB danych, na rynku dostępne są jednak modele, które pomieścić mogą nawet do 17 GB.

Pod względem technologicznym proces tłoczenia nośników DVD jest bardzo zbliżony do produkcji płyt CD. Również tutaj konieczne jest stworzenie matrycy, która odciskana będzie w poliwęglanowych krążkach. Te zostają później metalizowane i pokrywane warstwą ochronnego lakieru, który zapobiega utlenieniu się aluminium, a następnie zabezpieczane przed nielegalnym kopiowaniem.

Podstawową różnicą pomiędzy tymi procesami jest etap łączenia. Trudno to dostrzec gołym okiem, jednak płyta DVD składa się z dwóch sklejonych ze sobą krążków o grubości 0,6 mm. Na każdym z nich może zostać umieszczona warstwa umożliwiająca zapisywanie. W przypadku nośników o mniejszej pojemności, dane znajdują się tylko na jednym z nich, drugi pełni funkcję bariery ochronnej. Dolna powłoka zawsze jest półprzezroczysta, dzięki czemu wiązka lasera, w zależności od kąta nachylenia, może później odczytywać informacje zawarte na obu warstwach. Aby tworzyć nośniki o bardzo dużej pojemności wykorzystuje się krążki umożliwiające obustronny zapis.

Proces łączenia ze sobą krążków wymaga niezwykłej precyzji, dlatego w całości wykonywany jest komputerowo. Prawidłowo sklejona płyta powinna być idealnie płaska. Ewentualne błędy skutkują powstawaniem na powierzchni nośnika nierówności, co prowadzi do złego wyważenia i z miejsca czyni go niezdatnym do odtwarzania. Dopiero po zakończeniu tego etapu na płytach można umieszczać nadruki i konfekcjonować.